رویکردهای سیستمی به جامعه شناسی

سیستم مجموعه ای از اجزا و روابط میان آنهاست که توسط ویژگیهای معین، به هم وابسته یارتبط میشوند و این اجزا با محیطشان کل واحدی را تشکیل میدهند این مجموعه به هم پیوستهاز عناصر در جهت هدف معینی حرکت میکنند یعنی متولد میشوند رشد مینمایند، به بلوغمیرسند و به تدریج رو به زوال میگذارند و نهایتا به نیستی ره میبرند. مثلا ارگانیسمها چونان سیستمهای باز با محیط اطراف خود تبادل مادی دارند رویکرد سیستمی که مکتب ارگانیستی و کلی گرایی را شامل میشود نگرشی جامع به موجودیتها بوده و برعکس شیوه های فکری تجزیه گرایانه و اتمی جوینده حقیقت را از استغراق در بطن جنبه یا هسته ای خاص از موجودیتها و پدیده ها برحذر می دارد. از این نگره اجزای سیستم در تعامل با یکدیگر قرار دارند، سیستمها با محیط پیرامونی خود رابطه داده- ستانده داشته و ضمن تأثر از محیط بر آن تأثیر می گذارند، وجود هر نوع بی نظمی در سیستم موجب از بین رفتن کل آن سیستم از حیث پیوند عناصر میشود و هر قدر این نظم محسوس باشد، آنتروپی (زوال) در سیستم منفی است. بالاخره سیستمها گرایش به تعادل پویا دارند و نظم سیستم واجد وجه تعادلی است در سیستمهای بزرگ تعداد زیادی خرده نظام وجود دارند که واحدهای اصلی سیستم محسوب میشوند و عملکرد سیستم نتیجه تعامل کار کردی آنها است یعنی خرده نظامها برای انجام وظایف به کنش و واکنش متقابل میپردازند و نتیجه این تعاملات، عملکرد سیستم را پدید می آورد همه سیستمها دارای فراسیستم اند، یعنی خرده نظامی برای سیستمهای بزرگتر و پیچیده تر از خود محسوب میشوند همه سیستمها به علاوه دارای حدودی هستند که مرزبندیهای قراردادی میان داخل و خارج محسوب میشوند و فراتر از آنها ویژگیهای سیستم قابل تشخیص نیست محیط شامل همه چیزهایی میشود خارج از محدوده سیستم. همه سیستمها صرف نظر از ماهیت اندازه یا نوع به مرور زمان به بی نظمی، رکود، بی حرکتی، کهولت یا مرگ تمایل دارند. فقط بارزترین و نیرومندترین سیستمها می توانند دیر زمانی دوام آورند. هر چه سیستم بیشتر از منابع و محیط خود برخوردار باشد و به فعالیت و رشد و توسعه خود ادامه دهد، دوام آن بیشتر است. سیستمها از طریق انطباق یا باز آفرینی میتوانند آنتروپی منفی (بقا) ایجاد کنند و وضع عادی خود را بازیابند.